Pełny tekst

Skład orzekający:
SSA Ewa Śniegocka (przewodniczący, sprawozdawca), SSA Urszula Wiercińska, SSA Ewa Zalewska.


Sentencja
Sąd Apelacyjny w Warszawie VI Wydział Cywilny po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2010 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. w K. przeciwko Prezesowi Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów o nałożenie kary pieniężnej na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Okręgowego w W. - Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z dnia 26 listopada 2009 r. (...)
I. oddala apelację;
II. zasądza od powoda (...) Sp. z o.o. w K. na rzecz pozwanego Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 270 (dwieście siedemdziesiąt) zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.

Uzasadnienie
Zaskarżonym wyrokiem Sąd Okręgowy w W. zmienił decyzję Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów Nr RKT - (...) z dnia (...) grudnia 2007 r. w ten sposób, że pkt 1 decyzji nadał następującą treść: „na podstawie art. 107 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów nakłada się na (...) Sp. z o.o. karę pieniężną w wysokości 10.076 zł z tytułu zwłoki trwającej 236 dni w wykonaniu wydanej na podstawie art. 23c ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów decyzji Prezesa Urzędu Konkurencji i Konsumentów Nr RKT - (...) z dnia (...) grudnia 2006 r.”; ponadto zasądził od (...) Sp. z o.o. w K. na rzecz Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów kwotę 630 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.
Wyrok ten zapadł na podstawie następujących ustaleń faktycznych i rozważań prawnych:
W dniu (...) grudnia 2006 r. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów wydał decyzję Nr RKT - (...), w której nakazał Spółce (...) zaniechanie stosowania praktyki naruszającej zbiorowe interesy konsumentów polegającej na niepotwierdzaniu konsumentom na piśmie, najpóźniej w chwili rozpoczęcia spełniania świadczenia informacji o: organie rejestrowym i numerze, pod jakim spółkę wpisano do rejestru, sposobie i terminie dostawy zamówionego towaru, terminie, w jakim oferta lub informacja o cenie ma charakter wiążący. Decyzja ta, której nadano rygor natychmiastowej wykonalności, została doręczona powodowi w dniu (...) grudnia 2006 r., a z dniem (...) stycznia 2007 r. stała się prawomocna. W toku kontroli wykonania tej decyzji ustalono, że powód część obowiązków wynikających z decyzji wykonał z opóźnieniem, oraz, że nadal nie udziela konsumentom na piśmie informacji o terminie, w jakim oferta lub informacja o cenie mają charakter wiążący. Powód w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zawiera z konsumentami umowy za pośrednictwem Internetu. Pismem z dnia (...) maja 2007 r. powód poinformował, że konsumenci po złożeniu zamówienia otrzymują potwierdzenie elektroniczne, w którym jest zawarta informacja o danych teleadresowych spółki, numerze NIP oraz o numerze wpisu do rejestru sądowego, powód oświadczył również, że przedmiotowe potwierdzenie obejmuje informację o sposobie i terminie dostawy zamówionego towaru, a także o cenie towaru wraz z kosztami przesyłki, ponadto informacje o spółce są zawarte w internecie. Powyżej opisane potwierdzenia elektroniczne są konsumentom przesyłane zaraz po złożeniu zamówienia. W decyzji Prezesa Urzędu wyraźnie stwierdzono, że sporządzanie i wysyłanie konsumentom potwierdzeń elektronicznych nie prowadzi do spełnienia obowiązku wynikającego z art. 9 ust. 3 uonpk. W piśmie z dnia (...) czerwca 2007 r. powód oświadczył, że po (...) grudnia 2006 r. uległa zmianie treść zapisów zamieszczanych na fakturach VAT, tj. zaczęto w nich wskazywać informację na temat organu rejestrowego spółki oraz, że nie jest w stanie wskazać daty dziennej, kiedy to nastąpiło. Do faktur są obecnie dołączane „Formularze zwrotu/reklamacji”. W załączeniu przedstawiono trzy faktury VAT wystawione konsumentom w dniach (...) - (...) czerwca 2007 r., do których dołączono wyżej wspomniane dodatkowe formularze. Faktury VAT z dnia (...), (...) i (...) czerwca 2007 r. zawierały informację na temat organu rejestrowego spółki i numeru wpisu do Krajowego Rejestru Sądowego, ale nie obejmowały informacji na temat sposobu i terminu dostawy zamówionego towaru oraz terminu, w jakim oferta lub informacja o cenie ma charakter wiążący. Wprawdzie od konsumentów była pobierana opłata pocztowa, to jednak nie wynika z tego, w jakim trybie paczka ma być przesłana, ani w jakim terminie ma ona zostać doręczona. Pismem z dnia (...) października 2007 r. powód poinformował, że od dnia (...) października 2007 r. konsumenci otrzymują pisemne potwierdzenia dotyczące terminu dostawy zamówionego towaru oraz terminu związania informacją o cenie. Potwierdzenie jest osobno drukowane i dołączane do każdej faktury. W dokumentach tych zastrzeżono, że cena jest wiążąca w chwili złożenia przez klienta zamówienia. Wskazano też, że przy każdym towarze jest podany czas realizacji zamówienia i jest to czas, który upływa od złożenia zamówienia do chwili wysłania zamówionych towarów ze sklepu, przy czym uwzględnia się tylko dni robocze. Na termin otrzymania paczki składa się czas realizacji oraz przewidywalny czas dostawy, który dla paczki priorytetowej dostarczanej za pośrednictwem poczty wynosi 2 dni robocze, a dla przesyłki kurierskiej 1 dzień. Nie można stwierdzić, że powód wykonał decyzję Prezesa Urzędu. Udokumentował on okoliczność dostosowania się do nakazu Prezesa Urzędu w zakresie danych rejestrowych w pisemnych potwierdzeniach z dniem (...). czerwca 2007 r., a więc po upływie niemal 6 miesięcy od odebrania decyzji. Zmiany w części dotyczącej potwierdzania informacji na temat terminu związania ceną oznaczoną przy towarze wprowadzono po upływie ponad 9 miesięcy od doręczenia decyzji. W pozostałym zakresie powód nie wprowadził zmian wystarczających do niestwierdzenia zaniechania. Istotne są też okoliczności wprowadzania zmian. Spółka uczyniła to dopiero po odebraniu kolejnych wezwań do udzielenia wyjaśnień w niniejszej sprawie. W piśmie z dnia (...) maja 2007 r. Prezes Zarządu spółki przeprosił za opóźnienie w odpowiedzi na wezwania Urzędu podnosząc, że było to spowodowane zagubieniem tych wezwań wraz z innymi dokumentami firmy. Należy jednak zwrócić uwagę, że nawet jeśli spółka utraciła kierowane do niej wezwania, miała świadomość tego, jakie zobowiązania na nią nałożono w drodze decyzji. Zgubienie wezwań kierowanych do spółki w ramach postępowania wyjaśniającego nie było więc przeszkodą dla terminowego wykonania decyzji Prezesa Urzędu. Decyzja Prezesa Urzędu Nr RKT - (...) została przez powoda odebrana dnia (...) grudnia 2006 r., a prawomocna stała się z dniem (...) stycznia 2007 r. W zakresie punktu I nadano jej rygor natychmiastowej wykonalności, co powodowało, że powód powinien przystąpić do jej wykonania niezwłocznie po jej otrzymaniu, a jeśli to możliwe, nawet przed terminem uprawomocnienia się. W niniejszym przypadku trzeba uwzględnić okoliczność, że dostosowanie się do nakazu wystawiania konsumentom stosownych potwierdzeń informacji nie wymagało od powoda podjęcia skomplikowanych przygotowań. Mógł on np. załączać do każdej z przesyłek dodatkowy pisemny dokument zawierający dane dotyczące konkretnej umowy, co z resztą uczyniono dnia (...) października 2007 r. Prezes UOKiK stwierdził, iż od (...) stycznia 2007 r. powód pozostawał w zwłoce z wykonaniem Decyzji Nr RKT - (...), której ostatecznie nie wykonał do dnia wydania decyzji kończącej niniejsze postępowanie i dlatego w dniu (...) grudnia 2007 r. wydał Decyzję Nr RKT - (...), w której nałożył na powoda (...) Sp. z o.o. karę pieniężną w wysokości 12.758 zł z tytułu zwłoki trwającej 333 dni w wykonaniu decyzji z (...) grudnia 2006 r., Nr RKT - (...). Na podstawie art. 107 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów Prezes Urzędu może nałożyć na przedsiębiorcę karę pieniężną w wysokości stanowiącej równowartość do 10.000 euro za każdy dzień zwłoki w wykonaniu decyzji. Za stawkę dzienną w decyzji przyjęto 10 euro, a jej równowartość to 38,312 zł. W związku z tym kara za każdy dzień zwłoki w wykonaniu Decyzji Nr RKT - (...) wynosi 38,312 zł. Powód powinien był przystąpić do wykonania decyzji z dniem (...) stycznia 2007 r. i od tego dnia liczy się czas pozostawania powoda w zwłoce, do dnia (...) grudnia 2007 r. włącznie są to 333 dni zwłoki. Z iloczynu dni, w których nie wykonywano decyzji oraz przyjętej stawki dziennej kary przewidzianej w art. 107 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów wynika wysokość kary, która ogółem wyniosła 12.758 zł. Odwołanie od decyzji Prezesa UOKiK złożyła (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K., zaskarżając decyzję w odniesieniu do pkt I Decyzji (kara pieniężna).
Powyższej Decyzji Prezesa UOKiK powód zarzucił:
(i) naruszenie przepisu art. 107 ustawy oraz art. 9 ust. 3 w zw. z ust. 1 pkt 1, 5 oraz 8 ustawy z dnia 2 marca 2000 roku o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny poprzez błędne uznanie, że (...) pozostawał/pozostaje w zwłoce w wykonaniu decyzji nr RKT - (...) z dnia (...) grudnia 2006 roku, podczas gdy Decyzja RKT - (...) została przez powoda w całości prawidłowo wykonana;
(ii) naruszenie art. 111 w zw. z 107 ustawy poprzez błędne ustalenie liczby dni rzekomej zwłoki w wykonaniu obowiązków określonych w decyzji RKT - (...), poprzez przyjęcie, że za każdy dzień tej zwłoki (...) obowiązany jest zapłacić równowartość 10 euro, oraz poprzez ustalenie kary na poziomie znacznie przewyższającym okres, stopień oraz okoliczności rzekomego naruszenia przepisów, a także nieuwzględniającym braku uprzednich naruszeń przepisów ustawy.
Powód wniósł o:
(i) uchylenie pkt 1 zaskarżonej Decyzji, względnie o
(ii) zmianę Decyzji w pkt I w ten sposób, iż nie nakłada się na (...) kary pieniężnej.
Po rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy w W. - Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów wyrokiem z dnia 21 lipca 2008 r. zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że nie nałożył na powoda kary pieniężnej z tytułu zwłoki w wykonaniu decyzji Nr RKT - (...), uznał bowiem, iż brak jest podstaw prawnych do nałożenia na powoda kary pieniężnej, a to dlatego, iż w niniejszym postępowaniu należy stosować przepisy nowej ustawy, tj. z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów z uwagi na jej art. 131, zaś ustawa ta nie zawiera przepisów przejściowych, które regulowałyby uprawnienia Prezesa Urzędu do nakładania kar pieniężnych z tytułu zwłoki w wykonaniu decyzji. Ustawa wymienia taksatywnie przypadki, w których możliwe jest nałożenie na przedsiębiorcę kary pieniężnej za zwłokę.
Apelacje od tego wyroku złożył pozwany.
Zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:
- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 107 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów przez błędną jego wykładnię polegającą na uznaniu, iż nie może on stanowić podstawy nałożenia kary pieniężnej za niewykonanie decyzji Prezesa Urzędu wydanych na podstawie przepisów ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów, a w konsekwencji niezastosowanie tego przepisu do stanu faktycznego sprawy;
- naruszenie prawa procesowego, tj. art. 479[31a] § 3 k.p.c. poprzez zmianę zaskarżonej decyzji w sytuacji braku przesłanek do wydania wyroku zmieniającego decyzję.
W konkluzji pozwany wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w W.
Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 7 kwietnia 2009 r. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w W. Sąd ten uznał, że dokonana przez Sąd Okręgowy wykładnia przepisów ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów jest błędna i nie ma podstaw do uznania, że nałożenie na powoda kary pieniężnej za niewykonanie decyzji wydanej na mocy art. 23a ustawy z (...) grudnia 2000 r. jest niedopuszczalne. Sąd Apelacyjny powołał się na stanowisko zajęte przez Sąd Najwyższy w wyroku z 9 marca 2004 r. III SK 19/2004 (Monitor Prawniczy 2005/7 str. 350), z którego wynika, że: „W sytuacji, gdy przedsiębiorca naruszył obowiązek prawny dokonania (uprzedniego) zgłoszenia zamiaru łączenia (koncentracji) w okresie obowiązywania art. 11 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 oraz art. 15a ust. 1 pkt 1 ustawy o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym, a postępowanie w sprawie wydania przez Prezesa Urzędu decyzji o nałożeniu kary pieniężnej ma miejsce już w czasie obowiązywania art. 12 i art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, to Prezes Urzędu podejmując decyzję w sprawie nałożenia kary pieniężnej na tego przedsiębiorcę powinien zastosować ustawę o ochronie konkurencji i konsumentów, chyba że ustawa o przeciwdziałaniu praktykom monopolistycznym była względniejsza dla przedsiębiorcy.” Sąd Apelacyjny wskazał, że przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy winien dokonać ustaleń w zakresie zaistnienia przesłanek do ukarania powoda, czy doszło do zwłoki w wykonaniu decyzji Prezesa Urzędu, czy nałożona kara jest adekwatna do okresu, stopnia i okoliczności naruszenia.
Przy ponownym rozpoznaniu sprawy Sąd Okręgowy przyjmując za własne dotychczasowe ustalenia stanu faktycznego dokonał odmiennej ich oceny i uznał, że powód pozostawał w zwłoce z wykonaniem decyzji Prezesa Urzędu z (...) grudnia 2006 r., jednak w mniejszym zakresie. Sąd wziął pod uwagę, iż w uzasadnieniu decyzji z (...) grudnia 2006 r. Prezes Urzędu wskazał, że przesyłanie informacji drogą elektroniczną nie jest wystarczające i zobowiązał powoda do udzielania pisemnej informacji o terminie, w jakim oferta lub informacja o cenie ma charakter wiążący.
Zarzuty zatem odwołania, iż powód wykonał decyzję począwszy od dnia jej otrzymania nie zasługują na uwzględnienie. Powód przyznał, iż informacje na temat organu rejestrowego spółki i numeru wpisu do KRS powód umieścił na fakturach z dnia (...) czerwca 2007 r., (...) czerwca 2007 r., (...) czerwca 2007 r., stwierdził też, iż na fakturze z dnia (...) czerwca 2007 r. zamieścił pozycję: „Opłata pocztowa - 6,00 PLN”. W uzasadnieniu decyzji z (...) grudnia 2006 r. Prezes UOKiK uznał, iż jest to informacja niepełna i niewystarczająca. Powód przyznał, iż począwszy od dnia (...) października 2007 r. zaczął dołączać do wystawianych przez siebie faktur informacje o terminie, w jakim informacja o cenie ma charakter wiążący. Zarzuty odwołania co do obowiązku wyszczególnienia w treści faktur, czy towar wysyła przesyłką zwykłą czy priorytetową literalnego brzmienia art. 9 ust. 3 w zw. z ust. 1 ustawy o ochronie niektórych praw konsumentów, formy wystawianych przez powoda faktur począwszy od początku działalności powoda, w istocie swej stanowią polemikę z prawomocną decyzją Prezesa UOKiK z (...) grudnia 2006 r., tym samym poza kognicją Sądu w sprawie niniejszej pozostaje ich ocena merytoryczna. Bezsporne w sprawie jest, iż od dnia (...) czerwca 2007 r. powód zamieszczał na fakturach informacje o organie rejestrowym spółki oraz numerze, pod jakim wpisano ją do właściwego rejestru oraz to, iż od dnia (...) października 2007 r. powód dołączał do faktur pisemną informację o sposobie i terminie dostawy towaru oraz terminie, w jakim informacja o cenie ma charakter wiążący. Wbrew twierdzeniom pozwanego, że powód nie wykonał obowiązku informacyjnego dotyczącego terminu w jakim oferta lub informacja o cenie ma charakter wiążący, w ocenie Sądu, zdanie zawarte w piśmie dołączanym do faktur od (...) października 2007 r. o treści: „Cena podana przy każdym towarze jest wiążąca w chwili złożenia przez klienta zamówienia”, jest informacją, o której mowa w art. 9 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 2 marca 2000 r. o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny. Zdaniem Sądu, powód pozostawał w zwłoce w wykonaniu prawomocnej decyzji Prezesa UOKiK do dnia (...) października 2007 r. Fakt zamieszczania informacji o organie rejestrowym i numerze KRS w dniu (...) czerwca 2007 r., zaś kolejnych wymaganych prawomocną decyzją w dniu (...) października 2007 r. oznacza, iż dopiero (...) października 2007 r. powód w całości wykonał decyzję pozwanego z dnia (...) grudnia 2006 r. W tym stanie rzeczy Sąd zmienił zaskarżoną decyzję co do ilości dni zwłoki w wykonaniu przez powoda decyzji z (...) grudnia 2006 r.
W tym stanie rzeczy Sąd zmienił zaskarżoną decyzję co do ilości dni zwłoki w wykonaniu przez powoda decyzji z (...) grudnia 2006 r.
Stosownie do art. 107 ustawy z dnia 16 lutego 2006 r. o ochronie konkurencji i konsumentów Prezes Urzędu może nałożyć na przedsiębiorcę karę pieniężną w wysokości 10.000 euro za każdy dzień zwłoki w wykonaniu decyzji. W ocenie Sądu kara w wysokości 10 euro za dzień jest karą minimalną w stosunku do ustawowej i adekwatną w stosunku do zaniechań powoda. W uzasadnieniu decyzji z (...) grudnia 2006 r. Prezes UOKiK wskazał powodowi na nieprawidłowości, jakich dopuścił się powód w kontaktach z konsumentami oraz wskazał, w jaki sposób należałoby je usunąć. Powód jednak dopiero po wszczęciu postępowania wyjaśniającego w sprawie wykonania nałożonego obowiązku podjął działania zmierzające do jego wykonania. Fakt wykonania decyzji prawomocnej z dniem (...) stycznia 2007 r. dopiero w październiku 2007 r. nie uzasadnia żądania powoda uchylenia zaskarżonej decyzji czy nie nałożenia na powoda kary pieniężnej. Zważywszy na prewencyjną, a także represyjną funkcję kar pieniężnych wymierzanych przez Prezesa Urzędu, fakt trudnej sytuacji finansowej nie może być przesłanką do odstąpienia od wymierzania kar przez organ, tym bardziej w sytuacji, gdy wykonanie obowiązków nałożonych na przedsiębiorcę wynika z przepisów prawa i nie wymaga podjęcia przez przedsiębiorcę nadzwyczajnych działań.
Z tych wszystkich względów Sąd Okręgowy orzekł, jak w zaskarżonym wyroku.
Apelację od tego wyroku złożył powód, zaskarżył go w całości i wniósł o jego zmianę w ten sposób, że nie nakłada się na niego kary pieniężnej ewentualnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w warszawie.
Apelujący zarzucił:
(i) naruszenie art. 479[64] k.p.c., poprzez ograniczenie funkcji jurysdykcyjnej Sądu Ochrony Konkurencji i Konsumentów do oceny legalności zaskarżonej decyzji Prezesa UOKiK;
(ii) (ii) naruszenie art. 233 § 1 k.p.c. poprzez zaniechanie wszechstronnego rozważania materiału dowodowego zebranego w sprawie oraz dowolność przyjętych (szczątkowych) ustaleń;
(iii) (iii) naruszenie przepisu art. 107 ustawy z dnia 16 lutego 2007 roku o ochronie konkurencji i konsumentów oraz art. 9 ust. 3 w zw. z ust. I pkt 1, 5 i 8 ustawy z dnia 2 marca 2000 roku o ochronie niektórych praw konsumentów oraz o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną przez produkt niebezpieczny, poprzez błędne uznanie przez Sąd I instancji, że (...) pozostawał w zwłoce w wykonaniu decyzji Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów Delegatura w Katowicach nr RKT (...) z dnia (...) grudnia 2006 roku, podczas gdy Decyzja RKT - (...) została przez powoda w całości prawidłowo wykonana;
(iv) (iv) naruszenie art. 111 w zw. z 107 ustawy, poprzez ustalenie kary na poziomie znacznie przewyższającym okres, stopień oraz okoliczności rzekomego naruszenia przepisów, a także nieuwzględniającym braku uprzednich naruszeń przez (...) przepisów ustawy oraz możliwości płatniczych (...).

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:
Apelacja nie jest zasadna.
Pozbawiony racji i zupełnie niezrozumiały jest zarzut dotyczący naruszenia art. 479[64] k.p.c., gdyż Sąd Okręgowy dokonał jedynie odmiennej oceny ustalonych już wcześniej i bezspornych w sprawie okoliczności faktycznych, nie przeprowadzał żadnej kontroli legalności orzeczenia administracyjnego. Sąd Apelacyjny nie zamierza kwestionować stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego w wyroku z 20 września 2005 r. III SZP 2/2005 (OSNP 2006/19-20 poz. 312), wprost przeciwnie, w pełni podziela to stanowisko, tyle, że nie ma ono żadnego zastosowania w niniejszej sprawie, gdyż Sąd Okręgowy przyjmując za swoje dotychczasowe ustalenia faktyczne ocenił je inaczej niż Prezes UOKiK w zaskarżonej decyzji, nie zajmując się w ogóle legalnością postępowania poprzedzającego jej wydanie.
Całkowicie niesłuszny jest też zarzut naruszenia art. 233 k.p.c., bowiem żadna ze stron nie zgłaszała wniosków dowodowych, nie było potrzeby, aby w niniejszym postępowaniu Sąd działał z urzędu, bo materiał dowodowy zgromadzony w postępowaniu administracyjnym okazał się wystarczający do wyjaśnienia sprawy, zatem w pełni dopuszczalnym było przyjęcie przez Sąd Okręgowy za własne wcześniejszych ustaleń faktycznych, zwłaszcza, że ustalenia te nie były kwestionowane przez żadną ze stron; są one w ocenie Sądu Apelacyjnego w pełni prawidłowe. Apelacja w kolejnym zarzucie powtarza, iż „SOKiK ograniczył się w istocie do kontroli legalności decyzji Prezesa UOKiK”, co jest stwierdzeniem absolutnie nieprawdziwym. Nie został naruszony art. 107 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów ani też art. 9 ust. 3 w zw. z ust. 1 pkt 1, 5 i 8 ustawy o ochronie niektórych praw konsumentów..., prawidłowo bowiem uznał Sąd Okręgowy, że powód pozostawał w zwłoce z wykonaniem decyzji Prezesa UOKiK Nr RKT - (...). Powód wykazał, że spełniał pierwszy z nałożonych na niego obowiązków od (...) czerwca 2007 r., złożył bowiem faktury z (...), (...) i (...) czerwca 2007 r., z których jasno wynika wypełnienie tego obowiązku, gdyż w treści tych faktur widnieje zapis informujący o tym, pod jakim numerem KRS i przez jaki sąd powód został zarejestrowany. Nic nie wiadomo o tym, aby powód już wcześniej potwierdzał konsumentom powyższe informacje. W odwołaniu znalazło się wprawdzie twierdzenie, że powód czynił tak od chwili uprawomocnienia się decyzji, jednak takie twierdzenie nie ma żadnej mocy dowodowej i Sąd Okręgowy słusznie nie czynił żadnych ustaleń na jego podstawie. Prezes powodowej Spółki przesłuchiwany na rozprawie w dniu (...) lipca 2008 r. wyjaśnił: „Nie potrafię podać dokładnej daty wprowadzenia do dokumentów informacji o organie rejestrowym spółki i numerze wpisu do rejestru.” Powód nie udowodnił, że żądane informacje znajdowały się na fakturach lub były konsumentom dostarczane w inny sposób już od początku 2007 r. W tym stanie rzeczy trudno było przyjąć, że pierwszy obowiązek z decyzji Nr RKT - (...) został przez powoda wykonany we właściwym terminie. Jeśli chodzi o potwierdzanie informacji o sposobie i terminie dostawy towaru, to uznać należy, iż powód nie czynił tego w sposób należyty od chwili uprawomocnienia się decyzji. Okoliczność, iż termin realizacji zamówienia jest podawany na stronie internetowej i w mailowym potwierdzeniu nie jest wystarczająca do stwierdzenia wykonania obowiązku w sytuacji, gdy już w decyzji z (...) grudnia 2006 r. mowa jest wyraźnie o „pisemnym potwierdzeniu...”; ponadto decyzja stwierdzająca naruszenie zbiorowych interesów konsumentów została wydana w sytuacji, gdy powodowa Spółka stosowała sposób elektronicznego potwierdzania koniecznych informacji - Prezes UOKiK uznał ten sposób za niewystarczający, zaś powód nie kwestionował takiego stanowiska Prezesa UOKiK. Fakt podawania na fakturze informacji o opłacie pocztowej nie jest równoznaczny z podawaniem informacji o sposobie i terminie dostawy towaru, gdyż konsument nie musi znać wysokości opłat pocztowych należnych od poszczególnych czynności wykonywanych przez pocztę, nie jest też obowiązany do prowadzenia szczegółowych wyjaśnień, dlatego też nie można uznać, że informacja o opłacie spełnia wymagania art. 9 ust. 1 ustawy o ochronie niektórych praw konsumentów. Słusznie zaznaczył Sąd Okręgowy, iż zarzuty w tym względzie stanowią polemikę z treścią decyzji Prezesa UOKiK z (...) grudnia 2006 r., co w żadnym razie nie jest objęte badaniem Sądu w sprawie niniejszej. Argumenty dotyczące opłaty pocztowej były już przedstawiane przez powoda przed wydaniem tej decyzji, lecz nie znalazły uznania w oczach Prezesa UOKiK, którego zdaniem powód nie wywiązuje się z obowiązku należytego informowania o terminie i sposobie dostawy towaru. Przypomnieć należy, że powód nie zaskarżył tej decyzji, zaakceptował zatem jej treść i nie może jej teraz kwestionować. Sąd Okręgowy przyjął, że powód od dnia (...) października 2007 r. zaczął dołączać do faktur informacje o sposobie i terminie dostawy towaru, jak też o terminie, w jakim oferta lub informacja o cenie mają charakter wiążący, tak bowiem podała powodowa Spółka w piśmie z (...) października 2007 r. dołączając dowody w postaci faktur i oddzielnie drukowanych blankietów. Prezes powodowej Spółki przesłuchiwany na rozprawie w dniu (...) lipca 2008 r. zeznał: „Informacja o sposobie i terminie dostawy została wprowadzona w formie ulotki dołączonej do faktur w październiku 2007 r.” oraz „W październiku zacząłem dołączać do faktur informacje o terminie w jakim oferta lub informacja o cenie ma charakter wiążący.” W ocenie Sądu Apelacyjnego jest to wystarczający dowód na to, że powód zaczął wypełniać obowiązki z decyzji RKT - (...) już z dniem (...) października 2007 r.; niezależnie od tego należy mieć na uwadze, że apelację złożył jedynie powód, Sąd Apelacyjny jest więc związany zasadą wyrażoną w art. 384 k.p.c. „Sąd nie może uchylić lub zmienić wyroku na niekorzyść strony wnoszącej apelację, chyba że strona przeciwna również wniosła apelację.” i dlatego nie mógłby zmienić zaskarżonego wyroku na niekorzyść powoda. Z uzasadnienia decyzji wynika zresztą taka sama konstatacja, która była udziałem Sądu Okręgowego i doprowadziła go do zmiany decyzji, nie jest więc zrozumiały dla Sądu Apelacyjnego sposób obliczenia dni zwłoki będący podstawą decyzji.
Niezależnie od tego, czy obowiązek potwierdzania na piśmie terminu, w jakim powód czuje się związany zaoferowaną ceną wynika z literalnego brzmienia art. 9 ust. 3 w zw. z ust. 1 ustawy o ochronie niektórych praw konsumentów czy też z potrzeby zapewnienia konsumentom racjonalnej obrony ich praw - powinien on być wypełniany przez powoda, zwłaszcza, że nakazywała mu to decyzja Prezesa UOKiK z (...) grudnia 2006 r. Nie można przyjąć, że obowiązek ten powód wypełnia już od dawna wysyłając fakturę VAT. Sam powód uznał, że dla wypełnienia tego obowiązku powinien podjąć inne działania, skoro od (...) października 2007 r. zaczął dołączać do wystawianych przez siebie faktur pisemną informację zawierającą w szczególności stwierdzenie, że „Cena podana przy każdym towarze jest wiążąca w chwili złożenia przez klienta zamówienia”. Konsument nie jest obowiązany do wnioskowania o terminie związania ofertą lub informacją o cenie na podstawie treści faktury; takie zdanie wyraził Prezes UOKiK już w decyzji z (...) grudnia 2006 r.
Sąd Apelacyjny nie dostrzegł naruszenia art. 111 w zw. z art. 107 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów. W ocenie Sądu Apelacyjnego nałożona na powoda kara jest właściwa i uwzględnia wszelkie okoliczności wskazane przez ustawę. Kara została nałożona na podstawie art. 111 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów za niewykonanie decyzji, a nie za naruszenie przepisów gwarantujących ochronę interesów konsumentów, nie należy więc rozważać, czy postępowanie powoda spowodowało faktyczną szkodę dla konsumenta i jak duża była ta szkoda, ale na jaką karę zasługuje nieposłuszeństwo wobec organu regulacyjnego, jakim jest Prezes UOKiK. Dywagacje na temat tego, czy podanie na piśmie informacji o terminie i sposobie dostawy, o terminie związania ofertą lub informacją o cenie ma dużą czy też małą wagę, są bezprzedmiotowe - stanowią bowiem w istocie głos w dyskusji o prawidłowości i celowości rozwiązań ustawowych, na co nie ma miejsca w tej sprawie. Kara została wyliczona jako iloczyn liczby dni, w czasie których powód pozostawał w zwłoce z wykonaniem decyzji i stawki dziennej przyjętej jako 10 euro (podczas, gdy maksymalnie można nałożyć karę w wysokości 10.000 euro dziennie), w rezultacie jest to zaledwie kwota 10.076 zł. Zgodnie z art. 111 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów „Przy ustalaniu wysokości kar pieniężnych, o których mowa w art. 106-108, należy uwzględnić w szczególności okres, stopień oraz okoliczności naruszenia przepisów ustawy, a także uprzednie naruszenie przepisów ustawy.” Ustalona stawka dzienna uwzględnia wszystkie powyższe okoliczności. Decyzja nie była wykonywana przez powoda przez okres ok. 9 miesięcy, a jej wykonanie nastąpiło ostatecznie na skutek kontroli prowadzonej przez UOKiK. Wbrew twierdzeniom powoda kwota 10.076 zł jest adekwatna do skali zarzucanych powodowi naruszeń. Trudna sytuacja finansowa powoda (nawiasem mówiąc podjął on próby wykazania tej trudnej sytuacji przez złożenie sprawozdania finansowego za 2006 r., ale skoro przez kilka lat, jakie upłynęły od tego czasu spółka jednak działa, to znaczy, że zdołała opanować kłopoty finansowe) nie może być argumentem przeciwko zasądzaniu kary pieniężnej za niewykonanie decyzji. Podmiot gospodarczy nie mogący sobie pozwolić na żadne dodatkowe wydatki powinien tak postępować, aby ich uniknąć, czyli w tym przypadku - wykonać niezwłocznie nakazy wynikające z decyzji.
Z tych wszystkich przyczyn Sąd Apelacyjny nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji orzekł, jak w wyroku na mocy art. 385 k.p.c.